نقد فیلم متری شیش و نیم اثر سعید روستایی

از اکشن دم دستی یا مانور های مصنوعی پلیس و یا کارگردان که حتی دوربینش را هم نمی شناسد نیز در نقد فیلم متری شیش و نیم بگذریم، می رسیم به نیمه بعدی فیلم که متعلّق به نوید محمدزاده است. قاچاقچی که ما از ابتدا باید از او متنفر می شدیم. نامزدی که در گذشته داشته (با بازی پریناز ایزدیار، بدون شخصیت پردازی ، بدون پرداخت و هیچ حس تیپیکالی) چندین دقیقه ناله و زاری می کند و نوید محمدزاده را لو می دهد و از فیلم محو می شود!

 شیشه فروش موردعلاقه مخاطب(!) با بازی نه چندان خوب نوید محمد زاده ( تکراری و البتّه کنترل نشده) برای خودش نظام سیاسی دولت را نقد می کند. امّا فاجعه برای من از آنجا رقم می خورد که دوربین فیلمساز با او سمپات است و طرفدار وی ( زوایای لو اَنگل دوربین را به خاطر آورید)؛ و شعار های نوید محمد زاده را توجیه میکند.” من برای خانواده ام دست به فروش مواد مخدر و شیشه فروشی زده ام.”(!)

خدای من این دیگر باورنکردنی است که برای خانواده ات ، یک ملّت را بدبخت کنی و فیلمساز نیز حق را به تو بدهد! و در نهایت فرهاد اصلانی که معلوم نیست چگونه قاضی است؟ نه جدیت دارد و نه می تواند اندازه شخصیت های اصلی شعار بدهد و جُک تعریف کند تا مخاطب را بخنداند. کارگردان نه می تواند قصه بگوید، نه دوربینش را کنترل کند و نه آن جامپ کات ها و شکستن خط فرضی چپ و راستش در تدوین کمکی به او می کنند تا اثر متوسطی خلق کند.

دقیقاً راجع به کدام شخصیتِ پرداخت شده فیلم صحبت می کنید؟!